رنگ های سرد دو جزئی ترافیکی

مواد رنگی که اپوکسی دو جزئی:

در دهه 1970 میلادی بود که این نوع رنگ های ترافیکی مورد استفاده قرار گرفتند و چنانچه از نامشان پیداست دارای دو جزء هستند که یک جزء آن شامل موادی همچون: پیگمنت، رزین، دانه های شیشه ای و پرکننده ها می باشد و جزء دیگر شامل عامل سخت کننده یا به عبارتی شروع کننده واکنش تکمیل پلیمر است. اگر به صورتی نسبی بخواهیم بیان نماییم نسبت رزین به عامل پخت برابر با 5 به 1 می باشد و این در حالیست که زمان پختی که خط کشی های اپوکسی صرف می کنند تحت تاثیر مواردی از قبیل نوع عامل پخت و دمای رویه طی اجرای است. زمان پخت انواع اپوکسی از کمترین زمان که نزدیک به 30 ثانیه است و تا بیشترین زمان که حدود 40 دقیقه است گاهی به طول می انجامد و این در حالیست که چنین موادی هزینه بر تر هستند و باید در نظر داشته که طول عمر مفید آنها نیز به صورت نسبی در قیاس با اپوکس های دیگر کمتر است. از جمله معایبی که برای رنگ های اپوکسی سرد دو جزئی می توان عنوان نمود به شرح زیر است:

- مدت زمان طولانی به جهت خشک شدن آنها

- حالت رنگ پریدگی به جهت قرار گرفتن در برابر اشعه فرابنفش خورشیدی و در نتیجه ناپایداری در رنگ

رنگ های پلی استری دو جزئی سرد ترافیکی:

این گونه رنگ ها در قیاس با انواع خط کشی های رنگ سرد ترافیکی چنانچه همه آنها تحت شرایط یکسان باشند دارای ویژگی پشت پوشی بالایی هستند و قابلیت دیده شدن بهتر در حضور نور را دارا هستند. این رنگ ها نیز دو جزئی بوده چنانکه جزء اول رزین پلی استر، دانه های شیشه های، پیگمنت و پر کننده ها هستند و جزء دوم یک نوع کاتالیزور با نام متیل اتیل کتون پراکساید است که به عبارتی قابلیت سرعت بخشیدن به زمان پخت را به انجام می رساند. یکی از معایبی که برای این نوع رنگ ها می توان عنوان نمود پوسته پوسته شدن شان روی آسفالت به دلیل روغن های آزاد سطح می باشد در حالیکه این موضوع سبب می شود حفره های ریزی در سطح فیلم خط کشی به وجود بیاند و نتیجتا نابودی هر چه سریع تر رنگ را در پی دارد. نکته اینجاست که اتیل متیل کتون پراکساید ماده ای سمی بوده و باید حمل و نقل آن، اجرا و حتی نگهداریش با انجام اقدامات لازمه همراه باشد.